Effectiveness of Face-to-Face Applied Training in Improving Basic Life Support Knowledge and Skills of Distance-Educated Medical Students

Objective: Basic Life Support (BLS) training is an indispensable element of medical education. Today, in addition to classical face-to-face education, online education has also begun to be used in many areas of medical education. Due to the earthquake disaster in our country, medical faculty students received BLS training only online.
The primary aim of this study is to investigate how medical students who received online BLS training improve their knowledge and skills with face-to-face practical BLS training. Our secondary objective is to evaluate the adequacy of BLS knowledge and skills of students who have received distance education.
Methods: In this prospective cross-sectional study, a questionnaire containing 14 questions was administered to the medical students who received online BLS training before and three weeks after face-to-face training. Basic life support skill levels were evaluated by two observers, both before and after the training, using training mannequins with continuous visual and auditory feedback.
Results: Two hundred-eleven students participated in the study, but the data of 185 students who met the participation criteria were analyzed. After face-to-face training, BLS knowledge levels and performances increased significantly (p<0.001). After the training, compared to before, the decision-making time for cardiopulmonary resuscitation was shortened from 45 seconds to 32 seconds in 97.8% of the students (n=181) (p<0.001).
Conclusion: Online education alone has been inadequate in acquiring BLS knowledge and skills. Face-to-face training with a manikin significantly improves students’ information and skill levels.

Uzaktan Eğitim Alan Tıp Öğrencilerinin Temel Yaşam Desteği Bilgi ve Becerilerinin Geliştirilmesinde Yüz Yüze Uygulamalı Eğitimin Etkinliği

Amaç: Temel Yaşam Desteği (TYD) eğitimi tıp eğitiminin vazgeçilmez bir unsurudur. Günümüzde klasik yüz yüze eğitimin yanı sıra online eğitim de tıp eğitiminin birçok alanında kullanılmaya başlanmıştır. Ülkemizde yaşanan deprem felaketi nedeniyle tıp fakültesi öğrencileri TYD eğitimini sadece online olarak almışlardır.
Bu çalışmanın birincil amacı online TYD eğitimi alan tıp fakültesi öğrencilerinin yüz yüze pratik TYD eğitimi ile bilgi ve becerilerini nasıl geliştirdiklerini araştırmaktır. İkincil amacımız ise uzaktan eğitim alan öğrencilerin TYD bilgi ve becerilerinin yeterliliğini değerlendirmektir.
Yöntem: Bu prospektif kesitsel çalışmada, online TYD eğitimi alan tıp öğrencilerine yüz yüze eğitimden önce ve üç hafta sonra 14 soru içeren bir anket uygulanmıştır. Temel yaşam desteği beceri düzeyleri, eğitimden önce ve sonra iki gözlemci tarafından, sürekli görsel ve işitsel geri bildirimli eğitim mankenleri kullanılarak değerlendirilmiştir.
Bulgular: Çalışmaya iki yüz on bir öğrenci katılmış, ancak katılım kriterlerini karşılayan 185 öğrencinin verileri analiz edilmiştir. Yüz yüze eğitimden sonra, TYD bilgi düzeyleri ve performansları önemli ölçüde artmıştır (p<0,001). Eğitim sonrasında, öncesine kıyasla, kardiyopulmoner resüsitasyon için karar verme süresi öğrencilerin %97,8’inde (n=181) 45 saniyeden 32 saniyeye kısalmıştır (p<0,001).
Sonuç: Online eğitim, TYD bilgi ve becerilerinin edinilmesinde tek başına yetersiz kalmaktadır. Manken ile yüz yüze eğitim, öğrencilerin bilgi ve beceri düzeylerini önemli ölçüde artırmaktadır.