Yüksek akım nazal oksijenasyon, solunum yetmezliği tedavisinde standart oksijen tedavisi veya noninvaziv ventilasyona alternatif olarak gittikçe artan oranda kullanılmaktadır. Ülkemizde de COVID-19 pandemisi ile kullanımı yaygınlaşmıştır. Bu derlemede amaç yüksek akım nazal kanülün avantajları, dezavantajları ve kullanım alanlarını literatür eşliğinde gözden geçirmektir.

Amaç: Spinal cerrahilerde anesteziden derlenmenin hızlı ve kaliteli olması erken nörolojik muayene için önemlidir. Bu retrospektif çalışmada, spinal cerrahi geçirmiş hastalarda SmartPilot® View (SPV) kılavuzluğunda genel anestezi uygulaması ile BIS ile standart anestezi uygulamasının derlenme sürelerine ve anestetik tüketimine etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Etik kurul onamının alınmasını takiben, anestezi kayıtları taranarak Kasım 2017-Şubat 2018 arasında elektif spinal cerrahi geçiren hastaların verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalar, SPV ile anestezi uygulanan (SPV) ve BIS ile standart anestezi uygulanan (Kontrol) olmak üzere iki gruba ayrılarak incelendi. Hastaların demografik özellikleri, anestezi ve cerrahi süreleri, ekstübasyon ve göz açma zamanları, tüketilen anestetik ilaç miktarları iki grup arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Toplam 120 hastanın verileri analiz edildi (SPV n=63, kontrol n=57). Göz açma ve ekstübasyon süreleri SPV ve kontrol gruplarında sırasıyla 134.27±28.83 sn ve 296.89±35.28 sn, 188.67±42.01 sn ve 339.23±51.37 sn olup, SPV grubunda her iki süre de anlamlı olarak daha kısaydı (p<0.001). Anestezi idamesi sırasında end-tidal sevofluran konsantrasyonları SPV grubunda anlamlı olarak daha düşüktü (p<0.05). Toplam remifentanil tüketimi de SPV grubunda anlamlı olarak azdı (p<0.001).
Sonuç: Bir karar destek sistemi olarak SPV, spinal cerrahi sırasında anestetik madde titrasyonunu hassas bir şekilde sağlayarak intraoperatif karar vermeyi iyileştirdi, daha hızlı derlenme sağladı ve anestetik tüketimini azalttı.

Amaç: Başarılı hava yolu yönetimi, anestezi uygulamalarında hasta güvenliğinde gerekli birincil ve en önemli adımdır. Son yıllarda ventilasyon ve entübasyon için kullanılan malzemelerin çeşitliliğinin artmasından dolayı zor hava yolu yönetiminde daha avantajlı duruma gelinmiştir. Glidescope ve Airtraq laringoskoplar da bu amaçla geliştirilmiş alternatif laringoskopi cihazlarıdır. Bu prospektif, randomize, klinik çalışmamızda Macintosh, Glidescope ve Airtraq laringoskoplar ile gerçekleştirilen endotrakeal entübasyon başarısını; Cormack-Lehane laringoskopik sınıflaması, entübasyon süresi, deneme sayısı, entübasyon için ihtiyaç duyulan kolaylaştırıcı manevra kullanımı yönünden birbirlerine olan üstünlüklerini karşılaştırmayı amaçladık.
Yöntem: Çalışmaya elektif cerrahi uygulanacak, 18 yaşından büyük, ASA I-II fizyolojik risk grubundaki 180 hasta dahil edildi. Hastalar rastgele üç gruba ayrıldı. Grup-A’ da Macintosh laringoskopla, Grup-B’de Glidescope laringoskopla ve Grup-C’de Airtraq laringoskopla entübe edilen hastaların Cormack-Lehane laringoskopik sınıflaması, entübasyon süresi, entübasyon deneme sayısı, entübasyon için ihtiyaç duyulan kolaylaştırıcı manevralar ve entübasyona ait komplikasyonlar kaydedildi ve karşılaştırıldı.
Bulgular: Demografik veriler gruplar arasında benzer bulundu. Glidescop ve Airtraq laringoskop gruplarının Cormack Lehane laringoskopik skoru, entübasyon süreleri, deneme sayıları ve kolaylaştırıcı manevra kullanımı parametreleri benzer olup Macintosh grubundan üstündü. Grupların entübasyon başarı oranları ve entübasyona bağlı komplikasyonlar açısından, Glidescope ve Airtraq laringoskopi grupları ile Macintosh laringoskopi grubu ile sıklığı benzerdi.
Sonuç: Çalışmamızın sonucunda Glidescope ve Airtraq laringoskoplarının Macintosh laringoskopa kıyasla daha iyi glotis görüntüsü sağladığı ve entübasyonu kolaylaştırdığı kanısına vardık. Bununla birlikte gruplar arasında entübasyon başarı oranlarında ve komplikasyon sıklıklarında ise farklılık tespit etmedik.

Amaç: Çalışmamızda koroner arter bypass greftleme cerrahisi geçirecek hastalarda intraoperatif miyokard iskemisi açısından desfluran ve sevofluran anestezi uygulamalarının ST-segmenti, kardiyak enzim ve TNF-α düzeyleri üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık.
Yöntem: Elektif koroner arter bypass greftleme cerrahisi planlanan toplam 31 olgu iki gruba randomize edildi ve Grup D’ye desfluran, Grup S’de yer alan hastalara sevofluran anestezik ajan olarak kullanıldı. İntraoperatif dönemde hemodinamik parametreler, ST-segment değişiklikleri, kalp debisi ve kullanılan volatil ajanların minimum alveolar konsantrasyon değerleri takip edildi. Anestezi indüksiyonu öncesi, intraoperatif ve postoperatif belirli dönemlerde alınan kan örneklerinden kardiyak enzim ve tümör nekrotizan faktör-α (TNF-α) ölçümleri yapıldı.
Bulgular: Her iki grup arasında kaydedilen hemodinamik parametreler, ST-segment değişikliği ve kalp debisi değerleri arasında farklılık gözlenmedi. Kreatin kinaz-MB ve troponin-T değerlerinde gruplar arasında farklılık bulunmadı. Grup D’de postoperatif 2. saatte ölçülen TNF-α düzeyleri Grup S’ye göre anlamlı olarak daha düşük tespit edildi. Grup S’de cilt kapatıldıktan sonraki ve postoperatif 24. saatte ölçülen TNF-α değerleri Grup D’ye göre daha düşüktü.
Sonuç: Desfluran ve sevofluran koroner arter bypass greftleme cerrahisi anestezisinde ST-segment değişikliği, kreatin kinaz-MB ve troponin-T ile belirlenebilen miyokard korunmasını benzer oranda sağlar. Erken postoperatif dönemde desfluran, geç postoperatif dönemde sevofluran TNF-α düzeyleri ile gösterilen inflamasyon yanıtını daha fazla baskılamaktadır. Desfluranın koroner arter bypass greftleme cerrahisinde stabil hemodinami ve miyokard korunması sağlaması ve anti-inflamatuar etkileri nedeniyle güvenilir bir volatil anestezik ajan olarak kullanılabileceğini düşünüyoruz.

Amaç: Genel anestezi altında total diz protezi cerrahisi sonrası femoral sinir veya adduktor kanal bloğu uygulanan hastalarda rebound ağrı ve postoperatif tramadol gereksiniminin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Total diz protezi cerrahisi geçiren ve postoperatif analjezi amacıyla anestezi indüksiyonu sonrası bu blokların yapıldığı 18-80 yaş, ASA I-III 50 hasta postoperatif dönemde incelendi. Hastalar FSB (femoral sinir bloğu) ve AKB (adduktor kanal bloğu) yapılanlar olarak 2 gruba ayrıldı (Grup F ve Grup AK). Tüm hastalara kurtarıcı analjezik olarak intravenöz tramadol ile Hasta kontrollü analjezi (HKA) uygulandı. Ek analjezik ihtiyacı için 75 mg diklofenak sodyum intramusküler uygulandı. Postoperatif ağrı skorları, tramadol tüketimi, ek analjezik ihtiyacı, rebound ağrı insidansı ve gelişen diğer komplikasyonlar kaydedildi. Postoperatif dönemde ağrı ve motor güç takibi için Vizuel Analog Skala (VAS) ve Bromage skalaları kullanıldı. Veriler SPSS 20.0 istatistik programı ile analiz edildi.
Bulgular: Rebound ağrı görülen 7 hastanın üçü femoral blok grubundayken diğer 4 hasta adduktor kanal bloğu grubundaydı. Rebound ağrı süreleri sırasıyla grup F ve grup AK olmak üzere 50, 60, 120 ve 60, 60, 90, 110 dk olarak izlendi. Rebound ağrı görülme sıklığı ve süreleri benzerdi. 0., 2., 4. ve 8. saatlerdeki postoperatif ağrı skorları femoral blok grubunda adduktor kanal bloğu uygulananlara göre anlamlı derecede düşük bulundu. Femoral blok grubunda 0., 2., 4. saatlerdeki Bromage skorları adduktor kanal bloğu grubuna göre istatistiksel olarak daha düşüktü.
HKA ile tramadol tüketimi femoral blok grubunda adduktor blok grubuna göre anlamlı olarak daha düşüktü. Toplam tramadol tüketimi ve ek analjezik ihtiyacı ile postoperatif komplikasyonlar karşılaştırıldığında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi. Her iki gruptaki hasta memnuniyet puanları benzerdi.
Sonuç: Her iki gruptaki rebound ağrı görülme sıklığı ve süresi benzerdi. Femoral blok ile 0., 2., 4. ve 8. saatlerde adduktor kanal bloğuna göre daha etkin analjezi sağlandığını gördük. HKA kullanma isteği femoral blok grubunda anlamlı olarak daha düşüktü. Postoperatif komplikasyon ve ek analjezik ihtiyaçları arasında da istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı.

Amaç: Aort anevrizmalarında endovasküler yöntemler ilk olarak genel anestezi altında uygulandı. İlerleyen dönemde lokal ve bölgesel anestezi yöntemlerinin kullanımı giderek arttı. Bu çalışmanın amacı, hastanemizde 2015-2018 yılları arasında elektif ve acil endovasküler aort rekonstrüksiyonu yapılan hastalarda kullanılan anestezi yöntemlerinin mortalite, postoperatif komplikasyonlar, yoğun bakım ve yatış üzerine etkilerini değerlendirmektir.
Yöntem: Hastanemizde 2015-2018 yılları arasında endovasküler aort tamiri yapılan hastaların verileri geriye dönük olarak incelendi. Hastaların demografik verileri, ASA skoru, acil/elektif operasyon durumu, aort patolojisinin tipi ve lokalizasyonu, operasyon için tercih edilen anestezi yöntemi, anestezi süresi, operasyondan ekstübe/entübe çıkışı, hastanede ve yoğun bakım ünitesinde kalış süreleri kaydedildi. Elde edilen verilerin 30 günlük mortaliteye etkisi araştırıldı.
Bulgular: 70 hastanın verileri analiz edildi. Hastaların yaşı, işlemin süresi, uygulanan anestezi yöntemi, operasyondan ekstübe/entübe çıkışı, hastanede ve yoğun bakımda kalış süreleri ile mortalite arasında anlamlı bir ilişki yoktu. Koroner arter hastalığı olan hastalarda mortalitenin anlamlı olarak arttığı bulundu (p=0.044). Acil şartlarda ameliyata alınan hastalarda mortalitenin anlamlı olarak arttığı bulundu (p=0.002).
Sonuç: Endovasküler aort onarımı nedeniyle acil şartlarda operasyona alınan hastaların mortalite oranları artmaktadır. Anestezi yöntemindeki farklılıklar mortaliteyi etkilememektedir. Bu nedenle her hastaya özel en uygun anestezi yönteminin tercih edilmesi gerektiği kanaatindeyiz.

Kanama semptomları olan von Villebrand hastalıklı olgular, sık hastaneye başvurduklarından minor veya major cerrahi için anestezi gerekir. Von Villebrand hastalığı olan üç olgunun anestezi yönetimini ve postoperatif takibini literatür eşliğinde tartışarak sunmayı amaçladık. Cerrahi ve/veya doğum yapacak von Willebrand hastalıklı kişilerin kan ve/veya faktör konsantrelerinin hazır bulunduğu 3.basamak bir merkezde multidisipliner yaklaşımla dikkatli antenatal değerlendirme ve uzun süreli postpartum takibi gerekir.

Özofagus kanseri olan hastaların %5 ila %15’inde trakeoözofageal fistül (TEF) gelişebilir. Bu da genel anestezi sırasında aspirasyon, kanama, perforasyon, migrasyon ve pnömoni gibi komplikasyonlara sebep olabilir ve anestezi yönetiminde dikkatli olunmalıdır. Bu olgu sunumunda, malign TEF ve pnömonisi olan hastaya orta hat laparotomisi için primer anestezi tekniği olarak bilateral rektus kılıf bloğu (RSB) uygulamasının perianestetik yönetimi tartışılmaktadır.