Cerrahi sırasında oluşan doku hasarı ve enflamasyon ile indüklenen nosisepsiyon, hastaya genel anestezi uygulamanın birincil nedenidir. Genel anestezi sırasında, analjezikler otonomik ve somatik tepkileri, hipnotik ajanlar farkındalığı ve nöromüsküler bloker ajanlar da refleks hareketleri önler. Genel anestezinin etkilerinin dikkatle izlenmesi anesteziklerin gereğinden az veya fazla dozda verilmesinden kaçınmak ve dolayısıyla ilişkili komplikasyonları ve olumsuz etkileri önlemek için gereklidir. Genel olarak, opioidler gibi analjeziklerin intraoperatif uygulanmasına rehberlik etmek için hemodinamik parametreler kullanılmıştır, ancak hemodinamik parametreler standardize edilmemiştir ve her zaman net bir değerlendirme sağlayamaz. Uygun bir nosisepsiyon ve anti-nosisepsiyon dengesi sağlamak ve analjezik uygulamasını yönlendirmek için, anestezinin analjezi bileşenini objektif olarak izleyebilecek tekniklere giderek artan bir ilgi vardır.
Bu derlemenin amacı klinik pratikte giderek daha çok kullanılan nosisepsiyon izleme teknikleri hakkında bilgiler aktarmaktır.

Tissue damage and inflammation-induced nociception during surgery are the primary reasons for administering general anesthesia to the patient. During general anesthesia, analgesics inhibit autonomic and somatic responses, hypnotic agents prevent awareness, and neuromuscular blocking agents inhibit reflex movements. Careful monitoring of the effects of general anesthesia is necessary to avoid over- or under-dosing of anesthetics and thus to prevent associated complications and adverse effects. In general, hemodynamic parameters have been used to guide the intraoperative administration of analgesics such as opioids, but hemodynamic parameters are not standardized and cannot always provide a clear assessment. There is growing interest in techniques that can objectively monitor the analgesic component of anesthesia to achieve an appropriate balance of nociception and anti-nociception and to guide analgesic administration.
The purpose of this review is to provide information about nociception monitoring techniques, which are increasingly used in clinical practice.

Amaç: Yoğun bakımda konvalesan plazma tedavisi alan Coronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19)’lu hastaları tedavi uygulanma zamanlarından yola çıkarak, kan grupları, laboratuvar değerleri ve sonlanım açısından karşılaştırmayı amaçladık.
Yöntem: Çalışmada yoğun bakımda 200 mL konvalesan plazma tedavisi almış hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Semptom başlangıcı göz önüne alınarak, erken tedavi grubu (≤ 7 gün) ve geç tedavi grubu (>7 gün) olarak iki gruba ayrıldı. Hastaların demografik özellikleri, kan grupları, komorbiditeleri, tedavileri, laboratuvar değerleri [tedavi öncesi (TÖ), tedavi sonrası 1. Gün (TS1), tedavi sonrası 3. Gün (TS3)] ve sonlanımları (mortalite) karşılaştırıldı.
Bulgular: Belirlenen kriterleri karşılayan 152 hasta oldu. Erken (n=82) ve geç (n=70) tedavi grupları arasında demografik özellikler, komorbidite, tedaviler, mortalite, yoğun bakım yatış süreleri açısından fark tespit edilmedi. Laboratuvarda TÖ ve TS1’de, erken tedavi grubunda ferritin değeri geç tedavi grubuna göre daha yüksek bulundu (p=0,023, p=0,015). Geç tedavi grubunda, TS3’de C reaktif protein değeri, erken tedavi grubuna göre düşüktü (p=0,011). Tedavinin 1. günü ile 3. günü arasındaki değişim incelendiğinde ferritin ve fibrinojen değerlerindeki değişiminin geç tedavi grubunda erken tedavi grubuna göre daha fazla olduğu görüldü (p=0,014, p=0,049). Gruplar arasında, diğer laboratuvar değerlerinde farklılık saptanmadı. Erken ve geç dönem tedavi alanlar arasında sonlanım açısından fark bulunmadı.
Sonuç: Çalışmamızda konvalesan plazma verilme zamanının sonlanım üzerine etkisinin olmadığını gördük. Laboratuvar sonuçlarında bulunan farklılığın kontrollü çalışmalar ile tekrar değerlendirilmesi gerektiği görüşündeyiz.

Objective: We aimed to compare laboratory and outcome of the patients who were hospitalized in the intensive care unit with the diagnosis of Coronavirus Disease-19 (COVID-19) and transfused convalescent plasma based on timing of treatment.
Methods: Patients administered 200 mL of convalescent plasma were analysed retrospectively. Based on symptoms’ onset, patients were divided into two groups as early (≤ 7 days) and late (> 7 days) plasma treatment groups. Patients’ characteristics, comorbidities, treatments, laboratory (pre-transfusion, day 1 and day 3 after transfusion) and outcome were evaluated according to groups.
Results: A total of 152 patients matched criteria. There was no difference between the early (n=82) and late (n=70) treatment groups in terms of demographic characteristics, comorbidities, treatments, outcomes. Ferritin levels were higher in the early treatment group than in the late treatment group on before transfusion and day 1 (p=0.023, p=0.015). C reactive protein value was lower in the late treatment group on day 3 (p=0.011). Comparing the rate of change between day 1 and day 3 of treatment, it was observed that the changes in ferritin and fibrinogen values were higher in the late group than in the early group (p=0.014, p=0.049). There was no difference between the groups in other laboratory values and outcome.
Conclusion: In our study, we observed that the timing of convalescent plasma had no significant effect on outcome. However, more evidence was needed to prove the difference in laboratory results.

Amaç: Yeni cihazlar ve yazılımlar, klinisyenlerin yükünü hafifletmek, zaman kayıplarını önlemek ve mesleki memnuniyetlerini artırmak gibi faydaları beraberinde getirmiştir. Bu çalışmada periferik sinir bloğu uygulamalarında yapay zekâ entegre ultrasonografi (USG) kullanımının enjeksiyon bölgesinin görüntülenmesine etkisini ve klinisyenlerin bakış açısını sunmayı amaçladık.
Yöntem: Çalışmada yerel etik komite onayı sonrası T.C Sağlık Bilimleri Üniversitesi Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi bünyesinde çalışan gönüllü 40 Anesteziyoloji ve Reanimasyon doktoruna öncelikle konvansiyonel USG eşliğinde ve yapay zekâ entegre (Nerveblox) USG eşliğinde seçilmiş rejyonal blokları (infraklavikular ve pektoral/serratus plan bloğu-PECS) deneyimlemesi sağlanarak blok alanı görüntüleme süreleri kaydedildi. Sonra bu deneyimlerinden yola çıkılarak 14 maddeden oluşan basılı anket formları yöneltildi. Anestezi hekimlerinin belirlenmiş blok alanlarını görüntüleme sürelerine göre karşılaştırılmasında bağımsız örneklemler için t testi kullanılmış olup istatistiksel anlamlılık seviyesi p<0,001 olarak kabul edildi.
Bulgular: Ankete katılan hekimlerin normal USG ve yapay zekâ destekli USG ile infraklavikular blok ve PECS blok referans alan bulma sürelerinin karşılaştırılmasında her iki blok uygulamasında da blok alanı görüntüleme sürelerinde yapay zekâ destekli USG kullanımı lehine anlamlı bir farklılık olduğu görüldü (p<0,001).
Sonuç: Yapay zekâ algoritmalarının önümüzdeki yıllarda artarak devam edeceği ve tanısal USG'nin en önemli bileşenlerinden biri olacağı çalışmamızda da gösterilmiştir.

Objective: New devices and software have brought about benefits such as easing the burden of clinicians, preventing time losses and increasing their professional satisfaction. In this study, we aimed to present the effect of the use of artificial intelligence integrated ultrasonography (USG) on the imaging of the injection site in peripheral nerve block applications and the point of view of the clinicians.
Methods: In the study, following ethics committee’s approval, 40 volunteer Anesthesiology and Reanimation doctors working in Health Sciences University Dışkapı Yıldırım Beyazıt Education and Training Hospital performed selected regional blocks (infraclavicular and PECS) accompanied by conventional USG and artificial intelligence integrated-USG (Nerveblox), and the block area imaging times were recorded. Subsequently, questionnaires about these experiences were distributed and 14 closed-ended questions were asked. In the comparison made according to the physicians’ imaging times of the determined block areas, the t test for independent samples was used, and the statistical significance level was established as p<0.001.
Results: There is a significant difference in favor of the use of artificial intelligence integrated-USG in the comparison of the time taken by the physicians participating in the survey to find infraclavicular and PECS blocks reference area with conventional and artificial intelligence integrated-USG (p<0.001).
Conclusion: It has been proven in our study that artificial intelligence algorithms will continue to increase and will be one of the important components of diagnostic USG in the coming years.

Amaç: Trombositler inflamasyon ve infeksiyon durumlarında hemostatik süreçle birlikte önemli rol oynar. Çalışmanın amacı trombosit sayısı (PC), ortalama trombosit hacmi (MPV) ve MPV/PC’nin ventilatör ilişkili pnömonili (VAP) hastalarda mortalite tahmini için prognostik etkinliğini değerlendirmektir.
Yöntem: Toplam 150 VAP hastası, yoğun bakım ünitesi mortalitesine göre Survivors (n=98) ve Non-survivors (n=52) olarak iki gruba ayrıldı. Trombosit sayısı ve MPV, VAP’nin 1. ve 4. günlerinde değerlendirildi.
Bulgular: Survivors grubundaki 30 (%31) hastada ve Non-survivors grubundaki 35 (%67) hastada trombositopeni vardı (her ikisi için p<0,05). Non-survivors grubunda 1. ve 4. günlerde MPV ve MPV/PC daha yüksek bulunurken, Survivors grubu daha yüksek PC seviyelerine sahipti (her ikisi için p<0,05). Trombosit sayısı, MPV ve MPV/PC’nin AUC seviyeleri 4. günde en yüksekti (sırasıyla, 0,68, 0,80, 0,73). 4. gün MPV ve MPV/PC ölçümlerinin prognostik değerleri benzerdi (p=0,17). Dördüncü gün PC’nin mortalite ile negatif ilişkili olduğu bulundu (düzeltilmiş risk oranı (aHR): 0,91, p=0,01). Dördüncü gün MPV ve MPV/PC değerleri mortalitenin bağımsız göstergeleriydi (aHR: 2,59, p<0,01 and aHR: 1,63, p=0,01). Dördüncü gün MPV’si <9,25 fL olan VAP hastalarının hayatta kalma olasılığı, ≥9,25 fL olanlardan anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,002, log-rank test).
Sonuç: Trombositopeniye ek olarak MPV ve MPV/PC, olumsuz sonuçların yararlı göstergeleridir. Ortalama trombosit hacmi yanıtlarındaki değişiklikler, VAP hastaları için PC’den daha yararlı bir prognostik değerlendirme seçeneği olabilir.

Objective: Platelets play an important role in cases of inflammation and infection, along with in the hemostatic process. The aim of study is to evaluate prognostic efficiency of platelet count (PC), mean platelet volume (MPV) and MPV/PC for mortality prediction in patients with ventilator-associated pneumonia (VAP).
Methods: A total of 150 VAP patients were divided into two groups as Survivors (n=98) and Non-survivors (n=52) according to intensive care unit mortality. The PC and MPV on days 1 and 4 of VAP were evaluated.
Results: Thirty (31%) patients in the survivors group and 35 (67%) patients in the non-survivor group had thrombocytopenia, respectively (p<0.05). The non-survivor group had higher MPV and a higher MPV/PC on the 1st and 4th days, while the survivor group had higher PC levels, respectively (p<0.05). Platelet count, MPV and MPV/PC had the highest AUC levels at day 4 (0.68, 0.80, 0.73, respectively). The prognostic values of day 4 MPV and MPV/PC measurements were similar (p=0.17). Day 4 PC were found to be negatively correlated with mortality (adjusted hazard ratio (aHR): 0.91, p=0.01). Day 4 MPV and MPV/PC values were the independent mortality predictors (aHR: 2.59, p<0.01 and aHR: 1.63, p=0.01). The survival probability of VAP patients with <9.25 fL of MPV day 4 was significantly higher than those with ≥9.25 fL (p=0.002, log-rank test)
Conclusion: In addition to thrombocytopenia, MPV and MPV/PC are useful predictors of poor outcomes. Changes in MPV responses may be a more useful prognostic assessment tool for VAP patients than PC.

Amaç: Amacımız, bir üniversite hastanesi cerrahi kliniklerinde çalışan doktorların Hasta Kan Yönetimi (HKY) konusundaki tutumlarını değerlendirmektir.
Yöntem: Bu kesitsel çalışma, yerel etik kurul izni alındıktan sonra Aralık 2019-Ocak 2020 tarihleri arasında Zonguldak Bülent Ecevit Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde yapıldı. Anket verileri, 33 sorudan oluşan anket formlarının hastanemiz cerrahi kliniklerinde çalışan doktorlara elden dağıtılıp doldurulmasıyla elde edildi. Sorular; demografik verileri, HKY uygulamaları hakkındaki tutum ve davranışlarını içermektedir.
Bulgular: Eksiksiz doldurulan 91 anket değerlendirildi. Katılımcıların %81’i araştırma görevlisi ve %30’u anestezistti. Katılımcıların %61,5’i HKY ve %91’i de preoperatif anemi (POA) ile perioperatif morbidite ve mortalite arasındaki ilişki hakkında bilgi sahibiydi. Katılımcıların %54’ünün de POA’yı rutin olarak tedavi ettiği saptandı. Katılımcıların %85’i elektif cerrahi öncesi aneminin tedavi edilmesi gerektiğini ve bu amaçla ameliyattan hemen önce eritrosit süspansiyonu (ES) (%67,5) transfüze ettiklerini belirttiler. Hemoglobin (Hb) değeri dışında ES transfüzyonu kararında en sık kullanılan parametre, kanama miktarı >1000 mL (%80) idi. İntraoperatif kan transfüzyonunu azaltmak için en sık yapılan uygulamanın POA’nın teşhisi ve düzeltilmesi (%85) olduğu saptanırken, katılımcıların yalnızca %27,5’inin normoterminin sağlanması ve transfüzyon kararında Hb eşik değeri için restriktif davranılması gerektiğini bildirdiler. Katılımcılara kardiyopulmoner hastalığı ve kanaması olmayan anemik bir hasta olmaları durumunda kendilerine nasıl davranılması gerektiği sorulduğunda; %69’unun ‘elektif cerrahi öncesi anemisinin tanınmasını ve tedavi edilmesini istedikleri’ görüldü. Katılımcıların sadece %22’si kurumlarında HKY konusunda yazılı bir protokolün olmadığının farkındaydı.
Sonuç: Bulgularımız HKY kılavuzlarının benimsenmesinin teşvik edilmesi, bu programları uygulamak için daha fazla ivme kazandırılması gerektiğini ve bu alanda yapılacak başka çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşündürmektedir.

Objective: Our aim is to evaluate the attitudes of the doctors working in the surgical clinics of a university hospital on Patient Blood Management (PBM).
Methods: This cross-sectional study was conducted in Zonguldak Bülent Ecevit University, Faculty of Medicine between December 2019 and January 2020, after obtaining ethical permission. The survey data were obtained by handing out the survey forms which consist of 33 questions to the doctors working in the hospital’s surgical clinics to fill out. The questions include demographic data, and attitudes on PBM.
Results: Fully completed 91 surveys were evaluated. Of the participants, 81% were research assistants and 30% were anesthesiologists. The 61.5% of participants had PBM knowledge, 91% of them knew the relationship between preoperative anemia (POA) and preoperative morbidity, and mortality, and 54% were found to treat POA regularly. The 85% of the participants stated that anemia should be treated before elective surgery, and for this purpose, they transfused erythrocyte suspension (RBC) (67.5%) immediately before surgery. Apart from the hemoglobin (Hb) value, the most commonly used parameter in the RBC transfusion decision was the amount of bleeding >1000 mL. While it was found that the most common practice to reduce intra-operative blood transfusion was the diagnosis and correction of POA (85%), only 27.5% of the participants reported that it is necessary to act restrictively to ensure normothermia and for the Hb threshold value in the decision of transfusion. When participants were asked ‘how should they be treated if they are an anemic patient without cardiopulmonary disease and bleeding’, 69% of them said they ‘want their anemia to be recognized and treated before elective surgery'. Only 22% of the participants were aware that there was no written protocol on PBM in their institution.
Conclusion: Study findings suggest that the adoption of PBM guidelines should be encouraged, more momentum should be given to implementing these programs, and other studies in this area are needed.

Amaç: Oosit toplama işlemi sırasında kullanılan propofol, deksmedetomidin ve medetomidinin kümülüs hücreleri üzerindeki potansiyel apoptotik etkilerini rat ovulasyon indüksiyon modelinde değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Ovulasyon indüksiyon modeli oluşturulduktan sonra, sıçanlara Grup D’de deksmedetomidin, Grup P’de propofol, Grup M’de medetomidin verildi. Çalışma ilaçlarının uygulanmasından 10 dakika sonra oosit toplama işlemi yapıldı. Kaspaz-3 immunohistokimyasal değerlendirmede rastgele seçilen beş alanda boyanma düzeyi skorlandı ve en yüksek skora sahip alanlar belirlendi. Her bölüm için immünohistokimyasal boyama puanlaması, H-skoru adı verilen bir puanlama algoritması kullanılarak yapıldı.
Bulgular: Kümülüs hücrelerinde kaspaz-3 ekspresyonu Grup D’de en düşük, Grup P’de en yüksek bulundu. Ortalama kaspaz-3 H-skoru Grup D’de Grup P ve M’ye göre daha düşüktü (p<0,001) ve Grup M’de Grup P’den daha düşük bulundu (p<0,001).
Sonuç: Sonuçlarımız deksmedetomidin ve medetomidinin sıçan ovulasyon indüksiyon modelinde oosit kümülüs hücrelerinde kaspaz-3 aktivitesi açısından propofole göre daha az apoptotik etkisi olduğunu göstermektedir.

Objective: We aimed to evaluate the potential apoptotic effects of propofol, dexmedetomidine and medetomidine that were used during oocyte retrieval on cumulus cells in rat ovulation induction model.
Methods: After the ovulation induction model was created, rats were received dexmedetomidine in Group D, propofol in Group P, medetomidine in Group M. Oocytes collection was performed 10 minutes after the administration of study drugs. For Caspase-3 immunohistochemical evaluation, the staining level was scored in five randomly selected areas and the areas with the highest score were determined. Immunohistochemical staining scoring for each section was performed using a scoring algorithm called H-score.
Results: Caspase-3 expression in cumulus cells was found to be lowest in Group D and highest in Group P. The mean caspase-3 H-score was lower in Group D than that of Group P and M (p<0.001), and in Group M than that of Group P (p<0.001).
Conclusion: Our results demonstrate that dexmedetomidine and medetomidine exhibit less apoptotic effects in terms of caspase-3 activity in oocyte cumulus cells than propofol in a rat ovulation induction model.

Amaç: Çalışmamızda laparoskopik kolesistektomi yapılan hastalarda ağrı kontrolünü optimize etmek için laparoskop kılavuzlu Transversus Abdominis Düzlem bloğu (LAP-TAP) ile ultrason eşliğinde uygulanan Transversus Abdominis Düzlem bloğunun (USG-TAP) postoperatif analjezik etkinliğini karşılaştırmak istedik.
Yöntem: Randomize kontrollü, prospektif, yapılan çalışmaya katılan 18-65 yaş, ASA I-III, 63 hasta 3 gruba ayrıldı. Grup USG-TAP’a postoperatif dönemde (n=21) USG eşliğinde TAP blok uygulandı. Grup LAP-TAP ’a (n=21) ise postoperatif laparoskopi yardımlı olarak TAP blok uygulandı. Kontrol grubuna (n=21) herhangi bir ek işlem uygulanmadı. Postoperatif dönemde Vizüel Analog Skala (VAS) skoru ve tramadol kullanımı ile ağrı değerlendirmesi yapıldı.
Bulgular: Gruplar arası VAS'taki zamana bağlı değişiklik istatistiksel anlamlı düzeyde farklıydı (p=0,002). Zamana göre değişim USG-TAP ve LAP-TAP gruplarında benzer iken (p=0,221), kontrol grubundaki değişimin diğer iki gruptan anlamlı farklı olduğu görüldü (p<0,05).
Sonuç: Çalışmanın sonucunda laparoskopik ve USG kılavuzluğunda yapılan TAP blokların analjezik etkinliği benzer bulunmuştur.

Objective: To compare the postoperative analgesic efficacy and side effects of ultrasound guided-Transversus Abdominis Plane block (USG-TAP) versus laparoscopic-guided Transversus Abdominis Plane block (LAP-TAP) in patients undergoing laparoscopic cholecystectomy.
Methods: This randomised, prospective, controlled study included 63 patients aged 18-65 years, classified as ASA I-III, and divided into three groups: Group USG-TAP (n=21) received postoperative TAP block under USG guidance, Group LAP-TAP (n=21) received postoperative laparoscopic-guided TAP block, and Group Control (n=21) received no additional procedure. Visual Analog Scale (VAS) scores and tramadol consumption were used to evalute postoperative pain.
Results: The changes in Visual Analog Scale (VAS) scores over time were statistically different in the groups (p=0.002). The change over time was similar in the USG and LAP groups (p=0.221), and the change in the control group was statistically different from that of the other two groups (p<0.05).
Conclusion: The analgesic efficacy of USG-guided and laparosopic-guided TAP blocks was found to be similar.

Amaç: Trakeoözofageal fistül (TÖF) ve özofagus atrezisi (ÖA) olan yenidoğanların takibi, doğdukları andan itibaren özel ilgi ve bakım gerektirir. Anestezistler bu hastaların perioperatif takiplerinde, çoğu anlık gelişen birçok sorunla mücadele etmek durumundadır. Özellikle hastaların prognozunu belirleyen vital ve metabolik parametrelerin iyi yönetilmediği olgularda, komplikasyonlar ve mortalite artmaktadır. Bu retrospektif çalışmada amacımız, kliniğimizde takip ve tedavisi gerçekleştirilen olgulardan perioperatif veri kayıtları yeterli olan 65 hastanın anestezi yönetimini ve elde edilen bulguları güncel literatür bulguları eşliğinde sunmaktır.
Yöntem: Bu çalışmada, Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Cerrahisi ameliyathanesinde 2010-2021 tarihleri arasında, ÖA ve TÖF cerrahisi uygulanan 65 hastanın perioperatif yönetimi, retrospektif olarak incelenmiştir.
Bulgular: Değerlendirilen 65 olgunun, 34’ü erkek, 31’i kız hastaydı. Ameliyata alınma zamanları, torakoskopik cerrahi uygulananlarda ortalama doğumdan sonraki 4. gün, açık cerrahi uygulananlarda ise 5. gün olarak tespit edildi. Kırk üç hastada kardiyak anomaliler mevcuttu. Cerrahi yaklaşım çoğunlukla (%72) torakotomiyle yapıldı. Torakoskopik cerrahi yapılan hastaların, yoğun bakımda entübe kalma ve yoğun bakımda takip süreleri ile hospitalizasyon süreleri daha kısaydı. Torakotomi ile opere olanlarda ise oral olarak beslenmeye torakoskopik cerrahi yapılanlara göre daha geç başlandığı tespit edildi.
Sonuç: Çalışmamızda açık ve torakoskopik yöntemle cerrahi düzeltmeleri gerçekleştirilen olguların yer alması ve olguların tamamında kliniğimizde kabul gören kurumsal perioperatif anestezi protokolünün uygulanması, sonuçlarımızın güvenilirliğini artırmaktadır. Çalışmada, açık ya da torakoskopik yöntemle cerrahi düzeltme uygulanacak TÖF/ÖA hastalarının perioperatif anestezi yönetimi konusunda yazarların deneyimi sunulmuş, literatür bilgileri ile birlikte tartışılmıştır.

Objective: Follow-up of newborns with tracheoesophageal fistu­la (TEF) and esophageal atresia (EA) requires special attention and care from the moment they are born. Anesthesiologists have to deal with several problems, that may develop instantly, during perioperative management of these patients. Complications and mortality increase especially in cases where the vital and metabolic parameters that determine the prognosis of the patients are not well managed. In this retrospective study, our aim is to present the anesthesia management of 65 patients who were followed up and treated in our clinic, with sufficient perioperative data records, and the results obtained in the light of current literature.
Methods: In this study, the perioperative management of 65 patients who underwent EA and TEF surgery between 2010-2021 in the Erciyes University Faculty of Medicine Pediatric Surgery operating room were retrospectively analyzed.
Results: Of the 65 cases evaluated, 34 were male and 31 were female. The time of admission to surgery was determined as the 4th day after birth in those who underwent thoracoscopic surgery and the 5th day in those who underwent open surgery. Forty-three patients had cardiac anomalies. The surgical approach was usually performed with thoracotomy (72%). Patients who underwent thoracoscopic surgery had shorter intubated and hospitalization times in the intensive care unit. In those who were operated with thoracotomy, oral feeding was started later than thoracoscopic surgery.
Conclusion: The inclusion of cases with open and thoracoscopic surgical corrections in our study and the application of the institutional anesthesia protocol accepted in our clinic in the perioperative management of all cases increase the reliability of our results. In this study, the experience of the authors on perioperative anesthesia management of TEF/EA patients who will undergo surgical correction by open or thoracoscopic method is presented and discussed together with the literature information.

Amaç: Gebelikte her sistemde ortaya çıkan maternal fizyolojik değişiklikler gibi vertebra anatomisinde de değişiklikler meydana gelir. Bu çalışmanın amacı, sezaryen nöraksiyel anestezisinde işlem öncesi ultrasonografi kullanılarak farklı vertebral seviyelerden alınan ölçümlerle nötr ve 10° lateral tilt pozisyonlarındaki gebelerin ligamentum flavum (LF) uzunluklarını ve LF’nin en uzun olduğu aralıktan yapılan spinal girişimlerin başarı oranlarını karşılaştırmaktır.
Yöntem: Çalışma yerel etik kurul onayı sonrasında, spinal anestezi altında sezaryen planlanan, 50 gebe hasta ile gerçekleştirildi. Hasta ayağı aşağı sarkacak şekilde yan oturtuldu. Masanın eğim açısı 0° ve 10° iken L3-L4 ile L4-L5 seviyelerinden ölçümler yapıldı. Ligamentum flavum, cilt LF arası mesafe ve interlaminar aralık ölçüldü. Ardından LF’nin en uzun ölçüldüğü seviyede ve masa açısında spinal anestezi işlemi yapıldı.
Bulgular: Masa eğimi 0° iken L3-L4 ve L4-L5 seviyelerindeki LF uzunlukları, 10° lateral eğim pozisyonundaki LF uzunlukları ile karşılaştırıldığında, 10°’de anlamlı artış izlendi (p=0.001, p=0,001). Çalışmada yer alan LF’nin en uzun olduğu açı ve aralıktan spinal anestezi uygulanması şartına göre; işlemlerin %54’ü L3-L4 seviyesi 10° lateral eğim pozisyonunda, %46’sı ise L4-L5 seviyesi 10° lateral eğim pozisyonuda gerçekleştirildi. Tüm işlemlerin yapıldığı 10° lateral eğim pozisyonunda, L3-L4 ve L4-L5 aralıkları arasında spinal anestezi girişim ve iğne yönlendirilmesi sayısı arasında fark olmadığı görüldü.
Sonuç: Sonuç olarak, gebelerde nöraksiyel işlemlerde uygulama öncesinde vertebral ultrasonografi ve 10° lateral eğimden faydalanmak LF’nin en uzun olduğu aralığı kolayca saptama ve en az girişim sayısı ile başarılı nöraksiyel anestezi yapılmasını sağlayacaktır.

Objective: During pregnancy, changes occur in vertebral anatomy as well as maternal physiological changes that occur in every system. The aim of this study is to compare the ligamentum flavum (LF) lengths and the success rates of spinal interventions made from the longest LF interval of pregnant women in neutral and 10° lateral tilt positions with measurements from different vertebral levels using preprocedural ultrasonography in cesarean neuraxial anesthesia.
Methods: The study was carried out with 50 pregnant patients who were scheduled for cesarean section under spinal anesthesia after the approval of the local ethics committee. The patient was seated sideways with her feet hanging down. When the lateral tilt angle of the table is 0° and 10° measurements were made at L3-L4 and L4-L5 levels. Ligamentum flavum, skin-LF distance and interlaminar space were measured. Afterwards, spinal anesthesia was performed at the longest measurement level of LF and at the table angle.
Results: At the L3-L4 and L4-L5 levels, LF lengths at 0° table tilt were compared with the LF lengths at 10° lateral tilt position, a significant increase was observed at 10° (p=0.001, p=0.001). According to the condition of applying spinal anesthesia from the angle and interval where the LF is the longest in the study; 54% of the procedures were performed in the L3-L4 level 10° lateral tilt position and 46% of the procedures were performed in the L4-L5 level 10° lateral tilt position. In the 10° lateral tilt position, there was no difference between the L3-L4 and L4-L5 intervals between the number of trials and needle guidance.
Conclusion: As a result, using preprocedural vertebral ultrasound and 10° lateral tilt in neuraxial procedures in pregnant women will allow to easily determine the longest interval of LF and to perform successful neuraxial anesthesia with the least number of attempts.

Amaç: Pandemi döneminde COVID-19 enfeksiyonu dışı nedenlerle olan hastaneye başvurular pandemi öncesi döneme göre azalmıştır. Çalışmamızda pandemi döneminde COVID-19 dışı yoğun bakım ünitesine yatmış postoperatif hastaların cerrahi (acil ve elektif) ve anestezi (genel ve rejyonal) tipinin, klinik ve demografik özelliklerinin, COVID-19 Polimeraz Zincir Reaksiyonu (PCR) durumunun, yatış sürelerinin ve mortalite oranlarının retrospektif olarak incelenmesi amaçlandı.
Yöntem: Mart 2021 ve Mart 2022 tarihleri arasında yatmış postoperatif yoğun bakım hastaların dosyaları retrospektif olarak incelendi. Hastalar acil opere edilmiş (Grup A) ve elektif opere edilmiş (Grup E) hastalar olacak şekilde iki gruba ayrıldı. Hastalara ait; yaş, cinsiyet, yatış nedeni ve süresi, eşlik eden komorbiditeleri, COVID-19 PCR sonucu, Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II (APACHE) skoru, Glasgow koma skalası ve mortalite oranları kayıt edildi.
Bulgular: Cinsiyet, APACHE II skoru, Glasgow koma skalası her iki grupta benzerdi. Ancak yaş, yatış süreleri, eşlik eden komorbiditeleri, COVID-19 PCR sonucu ve mortalite oranları arasında iki grup arasında fark vardı.
Sonuç: Preoperatif dönemde elektif cerrahilerden alınan PCR testinin olumlu etkisi gözlenmiştir. Acil cerrahi geçiren hastalarda COVID-19 enfeksiyon riskinin daha fazla olduğunu ve bulaş riskinin yüksek olmasından dolayı bu hastalar için izolasyon yoğun bakım üniteleri ihtiyacı olduğunu düşünmekteyiz.

Objective: During the pandemic period, hospital admissions for reasons other than COVID-19 infection decreased compared to the pre-pandemic period. In our study, it was aimed to examine the surgical (emergency and elective) and anesthesia (general and regional) type, clinical and demographic characteristics, COVID-19 (Polymerase Chain Reaction (PCR) status, length of stay and mortality rates of postoperative patients hospitalized in the non-COVID-19 intensive care unit during the pandemic, retrospectively.
Methods: The files of the patients hospitalized in the postoperative intensive care unit between March, 2021 and March, 2022 were reviewed retrospectively. The patients were divided into two groups as emergency (Group A) and elective surgery (Group E). Age, gender, reason and duration of hospitalization, accompanying comorbidities, COVID-19 PCR results, Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II (APACHE) score, Glasgow coma scale and mortality rates of the patients were recorded.
Results: Gender, APACHE II score and Glasgow coma scale were similar in both groups. However, there was a difference between the two groups in terms of age, length of stay, accompanying comorbidities, COVID-19 PCR results and mortality rates.
Conclusion: The positive effect of the PCR test taken from elective surgeries in the preoperative period was observed. We think that the risk of COVID-19 infection is higher in patients undergoing emergency surgery and because of the high risk of transmission, isolation intensive care units are needed for these patients.

Amaç: Bu çalışmada elektif cerrahi uygulanan geriatrik hastalarda D vitamini, kırılganlık ve postoperatif sonuçlar arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.
Yöntem: Bu prospektif gözlemsel çalışmaya, kalp dışı cerrahi geçirmiş toplam 90 yaşlı hasta dahil edildi. Hastalar kırılganlık indeksi (FI) skoruna göre “Kırılgan olmayan (FI 0), kırılganlık öncesi (FI 1–2) ve kırılgan (FI ≥3)” olarak sınıflandırıldı. Ayrıca hastalar serum D vitamini konsantrasyonuna göre “D vitamini yetersiz grup (n=41) ve D vitamini yeterli grup (n=49)” olmak üzere iki gruba ayrıldı. Hastaların klinik özellikleri ve postoperatif sonuçları gruplar arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 75,7 ± 7,6 yıl, yoğun bakım ünitesine kabul oranı %43,3 ve ameliyat sonrası 30 günlük mortalite oranı %21,1 idi. “D vitamini yetersizliği” grubunda yoğun bakıma yatış anlamlı olarak daha yüksekti (n=24’e karşı n=15, p=0,014). Ayrıca kırılgan hastalar “D vitamini yetersizliği” grubunda anlamlı olarak daha yüksekti (n=19’a karşı n=7, p=0,004). Kırılgan olmayan hastaların çoğu “D Vitamini yeterli” grubundaydı (n=18’e karşı n=9).
Sonuç: Çalışmamızda D vitamini eksikliği olan hastalarda daha yüksek kırılganlık gözlemledik. Ayrıca D vitamini yetersizliği olan ve kırılgan hastalarda postoperatif yoğun bakıma yatış oranı daha yüksekti. Bulgularımız, postoperatif sonuçlarda kırılganlık ve D vitamini eksikliğinin önemli bir rol oynadığını göstermektedir.

Objective: In this study, we aimed to investigate the relationship between vitamin D, frailty and postoperative outcomes in geriatric patients undergoing elective surgery.
Methods: In this prospective observational study, a total of 90 elderly patients who had undergone non-cardiac surgery were included. The patients were classified according to the frailty index (FI) score as “Non-frail (FI 0), Pre-frail (FI 1–2) and Frail (FI ≥3)”. In addition, patients were divided into two groups according to serum vitamin D concentration: vitamin D insufficiency group (n=41) and vitamin D sufficiency group (n=49). Clinical characteristics and postoperative outcomes of the patients were compared between the groups.
Results: The mean age of the patients was 75.7 ± 7.6 years, the admission rate to Intensive Care Unit (ICU) was 43.3%, and the 30-day mortality rate after surgery was 21.1%. The ICU admission was significantly higher in the “vitamin D insufficiency” group (n=24 versus n=15, p=0.014). In addition, fragility status patients were significantly higher in the “vitamin D insufficiency” group (n=19 versus n=7, p=0.004). Most of the non-frail patients were in the “vitamin D sufficiency” group (n=18 versus n=9).
Conclusion: In our study, we observed higher frailty in vitamin D insufficiency patients. In addition, admission to the postoperative ICU was higher in vitamin D insufficiency and frail patients. Our findings show that frailty and vitamin D insufficiency play an important role in postoperative outcomes.

Amaç: İnterskalen blok (İSB), artroskopik omuz cerrahisinde anestezi ve perioperatif analjezi için kabul görmüş ve etkili bir yöntem hâline gelmiştir. Kombine İSB ve genel anestezi altında artroskopik omuz cerrahisi uygulanan bir hasta serisini retrospektif olarak değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Başarı oranları, yan etkiler ve komplikasyonlar için Haziran 2007 - Ocak 2013 arasında İSB uygulanan 641 hastayı içeren retrospektif bir dosya incelemesi yapıldı.
Bulgular: Genel başarılı blok oranı %96,5 ve ortalama postoperatif analjezi süresi 15,5 saatti. Hiçbir hastada İSB’ye bağlı kalıcı sinir hasarı görülmezken, karşılaşılan en önemli komplikasyon sadece 1 hastada görülen lokal anestezik ilişkili konvülsiyondu.
Sonuç: Artroskopik omuz cerrahisi uygulanan hastalarda, düşük yan etki ve komplikasyon profili ile yüksek hasta memnuniyeti sağlayan ISB ve genel anestezi kombinasyonu önerilebilir.

Objective: Interscalene block (ISB) has become an accepted and effective technique of anesthetic and perioperative analgesia, in arthroscopic shoulder surgery. We aimed to retrospectively evaluate a series of patients who underwent arthroscopic shoulder surgery under combined ISB and general anesthesia.
Methods: A retrospective chart review was performed consisting 641 patients who had ISB performed between June 2007 – January 2013 for success rates, side effects and complications.
Results: The overall success rate of the blocks was 96.5%, with a mean postoperative analgesia time of 15.5 hours. While no patient suffered permanent nerve injury as a result of ISB, the most common complication noted in this analysis was local anesthetic-related convulsion, which occurred in only one patient.
Conclusion: Interscalene block and general anesthesia combination, which provides high patient satisfaction with low side effects and complication profile, can be recommended for patients undergoing arthroscopic shoulder surgery.

Amaç: Tüm dünyayı etkisi altına alan koronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19) pandemisinin erken dönemlerinde ikinci basamak yoğun bakım ünitelerine ait yayınlar sınırlı sayıdadır. Çalışmamızda ikinci basamak bir yoğun bakım ünitesinde yatan COVID-19 hastalarının verilerinin retrospektif olarak değerlendirerek mortalite oranını hesaplamak ve mortaliteye etki eden faktörlerin belirlenmesi amaçlanmıştır.
Yöntem: Ocak 2020-Temmuz 2021 tarihleri arasında ikinci basamak COVID-19 yoğun bakım ünitesinde takip edilen 18 yaş ve üzeri, revers transkriptaz-polimeraz zincir reaksiyonu pozitif olan hastaların dosyaları ve hastane bilgi sistemindeki kayıtları retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların demografik verileri, laboratuvar parametreleri, Sequential Organ Failure Assessment (SOFA) ve Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II (APACHE II) skorları ve klinik verileri kaydedildi. Yaşayan ve ölen hastaların verileri karşılaştırıldı. Risk faktörü olan veriler için regresyon analizi yapıldı.
Bulgular: Toplam 227 hastanın arşiv kayıtları incelendi. Tüm nedenlere bağlı mortalite oranı %53,3, yoğun bakımda yatış süresinin ortancası 5 olarak bulundu. Yaşayan ve ölen hasta grupları arasında yaş (p<0,001), invaviz mekanik ventilasyon ihtiyacı (p<0,001), yatış satürasyonu (p=0,016), ferritin (p<0,001), D-Dimer p(<0,001), APACHE II (p<0,001) ve SOFA (p<0,001) skorları arasında anlamlı fark görüldü.
Sonuç: COVID-19 pandemisinin başlangıcında artmış hasta ve iş yükü nedeniyle başta ikinci basamak yoğun bakımlar olmak üzere tüm yoğun bakım ünitelerinde hasta takibi zor şartlar altında yapılmıştır. Bu dönemde ikinci basamak yoğun bakım ünitelerinde mortaliteyi tahmin etmede kullanılabilecek kolay ulaşılabilen biyobelirteçlerin hastaların tedavi ve sevk süreçlerinin planlanmasında rol oynayabileceğini ve imkânların daha verimli kullanılarak hasta sonuçlarına olumlu etkileri olabileceğini düşünmekteyiz.

Objective: In the early stages of the worldwide coronavirus disease 2019 (COVID-19) pandemic, there aren’t many secondary intensive care unit publications. In our study, it was aimed to calculate the mortality rate and to determine the factors affecting mortality by retrospectively evaluating the data of COVID-19 patients hospitalized in a secondary intensive care unit.
Methods: The files and records of patients aged 18 years and older who were positive for reverse transcriptase-polymerase chain reaction and followed in the secondary COVID-19 intensive care unit between January 2020 and July 2021, and their records in the hospital information system, were evaluated retrospectively. Demographic data, laboratory parameters, Sequential Organ Failure Assessment (SOFA) and Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II (APACHE II) scores and clinical data of the patients were recorded. The data of living and deceased patients were compared. Regression analysis was performed for data with risk factors.
Results: Archive records of a total of 227 patients were reviewed. The all cause mortality rate was 53.3%, and the median length of stay in the intensive care unit was 5 years. There was a significant difference in age (p<0.001), need for invasive mechanical ventilation (p<0.001), hospitalization saturation (p=0.016), ferritin (p<0.001), D-Dimer p(<0.001), APACHE II (p<0.001) and SOFA (p<0.001) scores between the living and deceased patient groups.
Conclusion: Due to the increased number of patients and workload at the beginning of the COVID-19 pandemic, patient follow-up was carried out under difficult conditions in all intensive care units, especially in the secondary care units. In this period, we think that easily accessible biomarkers that can be used to predict mortality in secondary intensive care units may play a role in planning the treatment and referral processes of patients, and may have positive effects on patient outcomes by using the facilities more efficiently.